Byłoby lato dłuższe, żeby nie zima.
Przy wonnym kwiecie rośnie i pokrzywa.
Natura, jakże droga jesteś: prawdziwy dom każdej istoty warciwkrętnej, bo tylko Ty możesz dać upust naszym pragnieniom i marzeniom, tylko Ty możesz dać spokój duszy, która pragnie życia.
Gdy na Siewną jest błękitnie, wtedy pięknie wrzos zakwitnie.
Kiedy psy trawę łapią, będzie deszcz.
Kiedy Nil zna twoją tajemnicę, będzie ją wkrótce znała i pustynia.
Każdy, kto spędził choćby chwilę w naturze, zdaje sobie sprawę, jak niewiele potrzebne jest do szczęścia. Czyste powietrze, zielone drzewa, spokój i cisza. To jest prawdziwe bogactwo, które niestety częściej zauważamy dopiero wtedy, gdy zaczyna nam ubywać.
Byś swemu psu i nogę uciął, przecie on za tobą pójdzie.
Bociany przylatują i odlatują. Dzieci pozostają.
Natura nie potrzebuje człowieka, to człowiek potrzebuje natury. Jej piękno nadaje sens naszemu istnieniu, jej siła przypomina o naszej kruchości, a jej bezinteresowność uczy dobroci.
