Jeżeli kochać można coś na tym świecie, to tylko ciszę, księżyca blask i przyrodę. Ja, ten cichy, watły i skromny duch natury, kocham wszystko, co ziemia matka rodzi każdego ranka, co słońce ojciec przyświeca, co wieczorny wespół z księżycem bieg, w pogodzie i niepogodzie, w żywocie i śmierci, zawsze jest miłe i drogie
I w pogodę piorun uderzy.
Człowiek przychodzi na ten świat z krwawiącą raną.
Ludzie, którzy nie mają dość czasu, aby poświęcić na naturę, prawdopodobnie nie mają dość czasu na cokolwiek. Sztuka patrzenia na naturę jest tak samo istotna jak sztuka czytania
Dąb się powalił, a trzcina została.
Gdzie wąż głowę włoży, tam cały wlezie.
I chodzą ludzie podziwiać szczyty gór i wzdęte fale morza, i szerokie nurty rzek, i przestwór oceanu, i kręgi gwiezdne, a siebie zaniedbują.
Bo nic dla człowieka lepszego pod słońcem, niż żeby jadł, pił i doznawał radości, i by go to cieszyło przy jego trudzie za dni jego życia.
Nim słońce wzejdzie, rosa oczy wyje.
Nadzieję mi dał tylko powiew wiatru, który w cichą noc przetoczył mi się między palcami. Był uczciwy, przyniósł zapach deszczu i lasu, pokazał mi też, jak najprościej przychylnić się do życia, bo natura jest zawsze, bez względu na pory roku, świeża, kąpielowa.
