Nic nie wpływa tak na człowieka jak kontakt z drugim człowiekiem. To jest najważniejszy bodziec, który determinuje naszą egzystencję. Bez drugiego człowieka, życie każdej osoby wydaje się bezcelowe.
Wąska droga charakteru prowadzi nas do wielkoprzestrzennego świata duszy, miłości, szczęścia, godności i prawdy, które stanowią kwintesencję życia.
Nie mierzę osoby na podstawie tego, jak bardzo obsługuje mnie do mojej korzyści, ale sprawdzam, jak daleko może mnie przekroczyć dla dobra innych.
Posiadanie instynktowne cieszy tylko te niewykształcone umysły, które grają sztucznej ozdobie swojej powierzchowności, podczas gdy autentyczna osobowość zadowala się jedynie rzeczami nabytymi przez pracę, które stanowią zaszczytną nagrodę doskonałości.
Człowiek staje się prawdziwym człowiekiem tylko wtedy, kiedy zaczął pokonywać swoje ego. Gdy wkroczył na tę drogę, rozwija się w nim poczucie jedności ze wszystkim, co jest.
Osoby, które nas kochają i troszczą się o nas, są największym skarbem, jaki możemy posiadać. Trzeba docenić każdą chwilę spędzoną z nimi, bo to one tworzą sens naszego życia.
Nie szanuję, nie bronię żadnej idei, żadnej prawdy, które niosą nienawiść, lekceważenie względem jakiejkolwiek grupy ludzi, które nie pozwalają mi patrzeć na tę grupę bez uprzedzeń, bez spokoju ducha.
Nie wolno nam przekraczać granic naszej osoby i narzucać swego Ja innym. Każdy musi sam sobie wybierać swoje dobro, swój cel, swoje idee, swoje wartości.
Dawniej myślałem, że to znaczy być człowiekiem, że to człowiek jest pomiędzy niebem a ziemią. Dzisiaj wiem, że nie prawda. Człowiek jest nie tylko pomiędzy niebem i ziemią, ale wyżej niż niebo i głębiej niż ziemia.
Nie możemy zmienić świata, dopóki nie zmienimy samych siebie. A problem z tym jest taki, że nie znamy samych siebie, więc nie musimy zmieniać tego, co nieznanego.
