Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, ale przez to, kim jest; nie przez to, co ma, ale przez to, czym dzieli się z innymi.
Wewnątrz nas jest coś, co nie ma nazwy, to jest to, co naprawdę jesteśmy. Bój się mniej, ufaj więcej; płacz mniej, działaj więcej; skarż się mniej, doceniaj więcej; bierz mniej, daj więcej.
Charakter człowieka nie jest monolitem, który jest raz na zawsze ukształtowany i utwardzony. Wręcz przeciwnie, jest on jak rzeka; płynie, zmienia się, przeskakuje ze strumienia na strumień, rośnie i maleje.
Człowiek ma tyle godności, na ile sam sobie jej uznaje. Można go poniżać, można krzywdzić, można przewrotnie oskarżać – jeżeli on sam nie podziela opinii nieprzyjaciół, jest niezwyciężony.
Nie masz obowiązku znać się na wszystkim, nie możesz bez przerwy być najmądrzejszy na świecie. Człowiek nie służy do tego, żeby tłumaczyć wszystko, tylko żeby czasem coś przeżywać, po prostu tak, bez powodu. Człowiek to nie jest maszyna do mówienia, człowiek czasem milczy, i jeśli milczy, to nie znaczy, że nie myśli, przeciwnie, może myśleć jeszcze bardziej.
Bóg, który Cię stworzył bez Ciebie, nie zbawi Cię bez Ciebie. Z tego wynika, że nawet najmądrzejsza osoba nie może niczego osiągnąć bez pomocy Boga.
Nie jest ważne, co myślą o tobie inni ludzie. Ważne, co myślisz o sobie samym, najważniejsze jednak jest to, jak o tobie myśli Bóg.
Charakter, to zdolność do długotrwałego działania zgodnie z decyzją, nie w oparciu o stan nastroju osoby. Dzisiaj raduje nas różnica poglądów, jutro boli. Dzisiaj jesteśmy niezależni, jutro samotni. Jeszcze wczoraj była to spontaniczność, a dziś nieobecność stylu.
Nie jesteś odpowiedzialny za to, co otrzymałeś, ale jesteś za to odpowiedzialny, co z tym zrobisz. Stań się twórcą swojej własnej historii, a nie ofiarą czyjejś innej opowieści.
Nie wystarczy po prostu żyć. Musisz mieć coś, na co czekasz każdego dnia. Jeżeli nie masz czegoś, na co czekasz... Nie żyjesz.
