Refleksja o życiu

 Siła charakteru nie bierze się z fizycznej zdolności, ale z niezłomnej woli.

 To, co najcenniejsze w człowieku, to niezdolność do przejścia przez pewne granice. To, co mówi: dość. To jest człowieka godność.

 Często spotykam tę osobę, którą powinienem być, i myślę do siebie: to jest ta prawdziwa osoba, którą mogę stworzyć, jeżeli pracuję nad sobą.

 Ludzie, tak naprawdę, nie są stworzeni do żyjąc w pokoju. Ludzie są stworzeni do żyjąc dla siebie, po to, by dzięki nowemu, niekorzystnemu doświadczeniu mogli podnieść się ponad siebie i dodać do sumy własnych, osobistych szczęść coś więcej niż myśleli, że mogą. Gwałtownie, namiętnie, z niewysłowioną radością. To jest życie, które prowadzą prawdziwe osoby.

 Prawdziwy test charakteru to nie jak dobrze radzimy sobie z sukcesem, ale jak dobrze radzimy sobie z porażką.

 Wszystko, co możemy zrobić dla innych, a nie zrobimy, stanowi naszą niewykorzystaną część życia, stanowi nasze największe marnotrawstwo. Cokolwiek robimy dla siebie samych, zostajemy przy tym mniej lub bardziej sami. Tylko służąc innym, możemy być pełnią siebie samych.

 „To, co człowiek czeka, zawsze jest zły jako człowiek; zawsze. Bezgraniczna jest uczciwość, bezgraniczna jest prawda, bezgraniczna jest miłość, a człowiek jest ograniczony. Bez względu na to, co czyni, nosi zawsze lepkość, zawsze jest zły.”

 Dopóki żyjemy, zawsze możemy powiedzieć, co jest najważniejsze dla nas. To jest to, co zawsze jasno widzimy, to jest to, co nam najbardziej na sercu. Trzeba tylko umieć tego posłuchać.

 Umiłuj człowieka, cokolwiek czyni. Miłość to jest wyjście z każdej sytuacji. Jest lekiem na wszystko. To powiedziałem dzisiaj Siostrze Felicycie, a teraz powtarzam: umiłuj człowieka. Zokacja miłosiernego, jest kierownicą wszystkiego.

 Nie można się bać, że ktoś Cię nie zrozumie. Ważne, że jesteś prawdziwy wobec siebie. To właściwe, żeby zachować własny styl, nawet jeśli inni Cię nie zrozumieją.