Czyż nie jest paradoksalne, że w nas, osoby tak bliskie, tak ściśle związane, mogą być tak od siebie różne, nie mające nic wspólnego, obce?
Będąc człowiekiem, musisz zrozumieć naturę innego człowieka. Będąc człowiekiem, musisz zrozumieć, że nie można oceniać osoby przez pryzmat jednego czynu, jednej decyzji, czy jednego momentu. Będąc człowiekiem, musisz zrozumieć, że każda osoba ma swoje słabe i silne strony, swoje wątpliwości i pewności.
Żyć nie umierać to niesie pohorbowanie nad nami, jak źle jest pojęte i jak zdrożone do ciała.
Kiedy będziesz miał pewność siebie, że umiesz zacząć sam szukać swojej drogi, dobry nauczyciel zrozumie, że nadszedł ten moment, kiedy powinien cię opuścić. Będziesz wtedy sam na sam z rzeczywistością. Marzenia powinny być takie, aby cię przerastały, abyś zawsze czuł, że jesteś na początku drogi. I to jest pieczołowitość. To hańba - nie dojść do końca.
Czasem się zastanawiam, czy istnieje uniwersalne prawo, które głosi, że to, co jest dla ciebie najważniejsze, zawsze będzie czymś, co na końcu tracisz.
Wewnątrz nas jest coś, co nie ma nazwy, to jest to, co naprawdę jesteśmy. Bój się mniej, ufaj więcej; płacz mniej, działaj więcej; skarż się mniej, doceniaj więcej; bierz mniej, daj więcej.
Nigdy nie lekceważ siły człowieka, który wie co chce. Jego determinacja, ciężka praca i konsekwencja potrafią przenosić góry. Możesz się od niego nie zgodzić, ale nie możesz go zignorować.
Ludzie mają ogromną potrzebę bycia zrozumianymi - słuchanymi, akceptowanymi i docenianymi. Równocześnie mają jednak często trudność z ze zrozumieniem drugiego człowieka. To jeden z paradoksów, który cichcem wpływa na jakość naszych relacji.
Nie ważne co osoby mówią o tobie za twoimi plecami. Ważne jest co widzisz, gdy patrzysz w lustro. Mądrość nie polega na posiadaniu wiedzy, ale na umiejętności jej stosowania. Twoją realność tworzy twoja wizja, a nie to co widzisz okiem.
Twórczość nie jest zawodowym zajęciem, to uczucie, które wiedzie cię przez życie. Jest wiecznym uczniem, a mocą pasji niszczy wszelkie bariery.
