Nie można żyć swoim życiem tylko pomagając innym. Musisz czerpać z własnej mocy i zdrowia, aby dostrzec, jak ważne jest twoje życie. Możesz pomagać innym, ale najpierw musisz zadbać o siebie.
Gdyby ludzie byli tak samo uprzywilejowani, jak aniołowie, nigdy nie mieliby okazji do wyróżnienia się, bo wszystko, co by robili, byłoby pokierowane Boską łaską. Dlatego ludzie muszą mieć pewną swobodę, aby mogli wykazać się swoimi talentami, a Bóg może wtedy ocenić ich wartość.
Sztuka to nie rzemiosło. Ten, kto z talentu swojego uczynił rzemiosło, ten sam ma tylko talent, ale nie jest to artysta. Sztuka wymaga charakteru.
Nie rezygnuj z marzeń. Trzymaj je w sercu, a one w świetle snów rozświetlą ci drogę. Kiedy marzenia umrą, jak nocna gwiazda będzie cię prowadzić, twoje życie jest tak smutne jak posępne schody. Widać, że nie jesteś sam. Wszyscy mamy marzenia.
Nie należy oceniać osoby po tym, jak się zachowuje, gdy jest szczęśliwa i zadowolona. Prawdziwy charakter człowieka poznajemy wtedy, gdy napotyka na przeciwności losu.
Człowiek jest wielkim nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, co dzieli się z innymi.
Niezależnie od tego, jak ważny jest przykład, jedna osoba nie może stanowić przykładu dla całego świata - lecz może stanowić przykład dla wielu osób.
Wszystko, co możemy zrobić dla innych, a nie zrobimy, stanowi naszą niewykorzystaną część życia, stanowi nasze największe marnotrawstwo. Cokolwiek robimy dla siebie samych, zostajemy przy tym mniej lub bardziej sami. Tylko służąc innym, możemy być pełnią siebie samych.
Nie jesteśmy na tej ziemi, aby poddać się światu, ale przeciwnie, aby go dostosować do nas. Indywidualność jest święta. Boskość życia tkwi w naszych własnych sercach.
Nie ma jednej prawdy. Wszyscy obecni w pokoju mają swój kąt widzenia, swoje doświadczenie, swoją interpretację. To nie znaczy, że ktoś ma rację, a ktoś nie. To znaczy, że dzielimy się doświadczeniami, a nie obiektywnymi faktami.
