Niektórzy ludzie są nieszczęśliwi, bo widzą w sobie niedoskonałości, które nie mają; inni są nieszczęśliwi, bo są świadomi swojich niedoskonałości, ale nie chcą ich naprawić; jeszcze inni są nieszczęśliwi, bo są świadomi swoich niedoskonałości i chcą je naprawić, ale nie mogą.
Wiele razy miałem okazję spotkać osoby, które nie mają nic wspólnego z uczciwością, prawdą czy sprawiedliwością. Są to osoby, które żyją tylko dla siebie, dla swojego egoizmu i niszczą wszystko wokół. Nie potrafią zrozumieć, że życie to współpraca, a nie konfrontacja.
Nie znasz naprawdę człowieka, dopóki nie zdasz sobie sprawy z tego, jakim byłby, gdyby miał nieograniczoną władzę nad innymi ludźmi.
Mądrość nie jest bynajmniej sprzężona z latami. Ileż to widziałem młodych, którzy mieli mądrość, a starych, co mieli jesienią życia mniej rozumu niż siedmioletnie dzieci.
Nie możemy zmusić ludzi do zmiany, ale możemy stworzyć środowisko, w którym chcą się zmieniać.
Nie jesteśmy na tej ziemi, aby poddać się światu, ale przeciwnie, aby go dostosować do nas. Indywidualność jest święta. Boskość życia tkwi w naszych własnych sercach.
Nie są ważne te lata w twoim życiu, ale to życie w tych latach. Dlatego nie zastanawiaj się ile jeszcze ich zostało, ale co możesz zrobić, żeby były one warte, upamiętnione i szczęśliwe.
Wielkość człowieka leży nie w swobodzie woli, leż w zdolności do wyboru: w puszczy rozdroży, na krańcach i skrzyżowaniach, w starciu gorących pragnień, spotkania z Dionizosem.
Nie ma jednej prawdy. Wszyscy obecni w pokoju mają swój kąt widzenia, swoje doświadczenie, swoją interpretację. To nie znaczy, że ktoś ma rację, a ktoś nie. To znaczy, że dzielimy się doświadczeniami, a nie obiektywnymi faktami.
Mamy dwoje oczu: jedno oddali zbyt wiele, a drugie zbyt bliskie, aby mieć jasność widzenia, i dojmują nas, zanim jeszcze zdołamy spostrzec przelotne cienie.
