Nie można nauczyć się być człowiekiem. Człowiekiem się jest. Nie gwarantuje to jednak, że posiada się ludzkie cechy. Moralność nie jest genetyczna - rozwija się przez całe życie.
Człowiek zawsze przywyka do tego, co go spotyka. Nie ma dla nas takich nieszczęść, do których byśmy nie mogli się przyzwyczaić.
Najlepszym sposobem na przewidzenie przyszłości jest jej kreowanie. To, kim jesteśmy dzisiaj, wynika z naszych myśli wczoraj, a nasze obecne myśli budują nasze życie jutro: nasze życie jest dziełem naszej umysłu.
Są na świecie rzeczy, które widzi się tylko oczyma duszy. Najmniejsze z nich są cenniejsze od tych, które można zważyć.
Nie jesteśmy jako ludzie ani aniołami, ani bóstwami: dobroć nasza jest człowiecza, a zatem ograniczoną i niewystarczającą, pozostaje zawsze poniżej wymogów. Zawodzi, nawiedza błędami, omyłkami, słabościami.
Dawniej myślałem, że to znaczy być człowiekiem, że to człowiek jest pomiędzy niebem a ziemią. Dzisiaj wiem, że nie prawda. Człowiek jest nie tylko pomiędzy niebem i ziemią, ale wyżej niż niebo i głębiej niż ziemia.
Nie wystarczy mieć szczęścia, trzeba umieć. Nie wystarczy umieć, trzeba chcieć. Nie wystarczy chcieć, trzeba też zasłużyć. Ludzie zasługują na to, na czym skupiają swoje umysły.
Głównym zadaniem jest odsłonić to, co zwykle jest zakryte. To, co mówi człowiek - nie oznacza to, co on kryje.
Nie mierząc się z innymi, nie dowiemy się, kim jesteśmy, bo to, co stanowi o naszej tożsamości, to nie tylko nasza osoba, ale także to, jak ta osoba wpisuje się w kontekst społeczny, w którym żyjemy.
Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi.
