Rozwój Osobisty

 Najważniejsze jest nie tak bardzo to, czy ludzie, którym pomagamy, będą umieli lepiej czytać i pisać, ale to, czy stają się ludźmi o wartościach humanitarnych, czy potrafią współpracować z innymi, czy są odpowiedzialni, czy umieją kochać.

 Nie ma nic trudniejszego do wykonania, niepewniejszego w sukcesach, ani bardziej niebezpiecznego do zarządzania, niż wprowadzenie nowego porządku rzeczy. Ponieważ ten, kto wprowadza nowość, ma przeciwko sobie wszystkich, którzy dobrze prosperowali w starym porządku rzeczy, i tylko letnich obrońców w tych, którzy mogliby dobrze prosperować w nowym.

 Głównym zadaniem jest odsłonić to, co zwykle jest zakryte. To, co mówi człowiek - nie oznacza to, co on kryje.

 Nie chodzi o to, aby przetrwać, ale o to, aby żyć z pasją, z jakimś entuzjazmem, z przekonaniem, że to co robimy ma sens.

 Ludzie, tak naprawdę, nie są stworzeni do żyjąc w pokoju. Ludzie są stworzeni do żyjąc dla siebie, po to, by dzięki nowemu, niekorzystnemu doświadczeniu mogli podnieść się ponad siebie i dodać do sumy własnych, osobistych szczęść coś więcej niż myśleli, że mogą. Gwałtownie, namiętnie, z niewysłowioną radością. To jest życie, które prowadzą prawdziwe osoby.

 Człowiek ma tyle godności, na ile sam sobie jej uznaje. Można go poniżać, można krzywdzić, można przewrotnie oskarżać – jeżeli on sam nie podziela opinii nieprzyjaciół, jest niezwyciężony.

 Nie szukaj prawdy na zewnątrz, ani w nauczaniach religijnych, ani w naukowych teoriach. Własne Ja jesteś ty, kto na najgłębszym dnie serca zawsze poszukiwał siebie samego. Właśnie tam odnajdziesz prawdę.

 Ludzie często zapominają, że są tylko ludźmi. Próbowanie zrozumienia i akceptacji ludzkiej natury prowadzi do prawdziwej mądrości i szczęścia. Nie możemy oceniać innych, ponieważ każdy prowadzi swoją własną bitwę. Każdy z nas jest inny, unikalny, więc powinniśmy szanować różnice między nami.

 Człowiek zawsze ceni to, co wysoko, do czego trudno dojść. Pracuje, męczy się, pokonuje, dąży, nie ustaje. A gdy już osiągnie? Zza gór, zza granic, zza zasłon dymów, pojawia się coś jeszcze, coś dalekiego. I znów podąża.

 Charakter człowieka nie jest monolitem, który jest raz na zawsze ukształtowany i utwardzony. Wręcz przeciwnie, jest on jak rzeka; płynie, zmienia się, przeskakuje ze strumienia na strumień, rośnie i maleje.