Praca, która cieszy, to zasługa szczęścia. Ale praca, która daje satysfakcję, to zasługa umiejętności.
Nie ma nic bardziej wartościowego niż praca, która wymaga wiedzy. Kiedy człowiek pracuje i jest pewny swojej wiedzy, poczucie własnej wartości rośnie. Praca daje nam poczucie godności.
Praca to najokrutniejszy z niewolników, Le Bourse. Ludzie oddają jej swoje życie, zdrowie, talenty, czas, który mogliby poświęcić na naukę, czytanie, malowanie, pisanie. Na miłość, przyjaźń, relaksyjne spacery, na rozmowy. Oddają jej cenne i piękne chwile, które potem, na starość, mieli by komu opowiedzieć. I to wszystko po to, żeby zarobić na chleb. Bo pracując - przestajesz głodować. Ale zaczynasz umierać.
Praca nie powinna być przeciwna wypoczynkowi, nie powinna być karami – praca powinna być przyjemnością, powinna dawać człowiekowi poczucie spełnienia.
Praca nie jest czymś co się musi robić, kiedy nie chce się robić nic innego. To obowiązek. I trzeba go umieć wypełnić, niezależnie od towarzyszących nam okoliczności.
Praca bez przyjemności staje się zniewoleniem. Człowiek powinien pracować nie tylko po to, by żyć, ale żyć po to, by coś tworzyć. W przeciwnym razie życie staje się ciężarem, a nie przygodą.
Praca to coś, co nienawidzi każda żyjąca istota. Ale widzę wśród nas istoty, które nie boją się pracy, które w nią wnikają z obydwu rąk i czerpią z niej radość. Są to rolnicy.
Najważniejsza rzecz w pracy to nie tyle umiejętności i wiedza, ile cierpliwość i miłość do tego, co robimy. Bez nich żadna praca nie przyniesie oczekiwanych efektów.
Praca bez talentu niczego nie da, ani talent nie da niczego bez pracy. Dla wielkich rzeczy potrzeba obu. Tego nauczyła mnie moja najgorsza nauczycielka, życie.
Człowiek, który nie działa, nie tylko jednak przeszkadza innym; blizny na ciele pracy to jedno, ale blizny na duszy nierobienia, nieodżywienie duszy bezczynnością są straszne.
