Praca i pełne zaangażowanie

 Praca to największa nagroda. Nie czuję, że pracuję. Jestem tylko zaprzężony do tego, co kocham. Jeśli kochasz to, co robisz, nie jest to nawet praca.

 Praca jest największą przyjemnością życia; powinno się więc zostawić kilka rzeczy do wykonania po śmierci.

 Nie jestem produktem moich okoliczności. Jestem produktem moich decyzji. Twoja praca to twoje własne lustro, które odzwierciedla to, czym jesteś, a nie to, co masz.

 Praca to nie tylko obowiązek, ale także przywilej. To okazja do poznawania, doświadczania sukcesów i nauki. To szansa na odkrywanie swojego potencjału, możliwość rozwoju. Praca to moment, kiedy możemy sprawdzić kondycję naszego charakteru, naszą cierpliwość i zdolność do radzenia sobie z trudnościami.

 Pracować jest nie tylko obowiązkiem, ale przede wszystkim błogosławieństwem i przywilejem. Przez pracę zdobywamy mądrość, doskonalimy umiejętności, czerpiemy satysfakcję, spełniamy się i realizujemy swoje powołanie.

 Praca to najokrutniejszy z niewolników, Le Bourse. Ludzie oddają jej swoje życie, zdrowie, talenty, czas, który mogliby poświęcić na naukę, czytanie, malowanie, pisanie. Na miłość, przyjaźń, relaksyjne spacery, na rozmowy. Oddają jej cenne i piękne chwile, które potem, na starość, mieli by komu opowiedzieć. I to wszystko po to, żeby zarobić na chleb. Bo pracując - przestajesz głodować. Ale zaczynasz umierać.

 Wybierz pracę, którą kochasz, a nie będziesz musiał pracować ani jednego dnia w swoim życiu.

 Praca nie jest karą człowieka. Praca jest powszechnym prawem natury, bez którego i życia nie może być, bo i życie jest ciągłą pracą.

 Praca polega nie tyle na wykonywaniu zadań, ile na pokonywaniu pustki. Nie tyle na zdobywaniu wiedzy, ile na zdobywaniu pokory. Nie tyle na osiągnięciu celów, ile na osiągnięciu siebie.

 Nie chodzi o to, żeby pracować więcej, ale żeby więcej z siebie dawać. Czasem praca nie jest tym, co robię, ale tym, kim jestem.