Człowiek nigdy nie może wiedzieć, co powinien pragnąć, bo żyje tylko jedno życie i nie ma sposobu, by je porównać z jego poprzednimi życiami, ani w jakikolwiek sposób je poprawić w swoim następnym życiu.
Prawda jest jak słońce. Można ją zamknąć za czasem w pudełku, ale zawsze na nowo ucieka i znowu świeci.
Czasem prawda jest tak ciężka, że nawet ludzie o silnym charakterze nie są w stanie jej udźwignąć.
Prawda nie jest celem, który zasługuje na poświęcenie czegoś wartościowszego. To jest to, co daje wartość wszystkiemu. Bez prawdy, wszystko inne traci swoją znaczenie.
Czasami frywolność psychiki nie dorównuje ostrości intelektu i to jest prawda, która może wywołać ból, ale to lepiej. To lepiej przejść przez ból na drodze do prawdy, niż żyć w ciągłym samobójczym kłamstwie, które zabija to, co najważniejsze w człowieku - jego ducha.
Tylko od nas zależy czy prawdę przyjmiemy za iluzję, czy iluzję za prawdę.
Nienawidzę morderców, na przykład, ale kto może powiedzieć, co by się ze mną stało, gdybym wypadł ze slepych okien na radzieckie bagnety. Przeznaczenie jest tajemnicą, nienawidzę morderców, ale… kocham prawdę
Nie ma nic przeraźniejszego dla człowieka niż prawda. Człowiek pragnie dla siebie przede wszystkim złudzenia, które go chronią, które mu na coś pozwalają. Prawda go niszczy
Prawda jest jak poezja. I większość ludzi nienawidzi poezji.
Jeszcze nigdy nie spotkałem człowieka, którego interesuje prawda. Wszystkich interesuje tylko potwierdzenie ich prawd.
