Wierzę w tę prawdę, rozumiem i czuję, że lepiej kochać ...

 Prawda jest trudna do zrozumienia, ponieważ jej interpretacja zależy od szczególnych warunków, kontekstu i perspektywy, z jakiej jest ona postrzegana. Tym samym, prawda stała się rzeczą względną, zmienną i podlegającą kontekstowi, a nie absolutną.

 Człowiek, który zna prawdę i nie mówi jej, jest tchórzem. Człowiek, który nie zna prawdy i mówi, że ją zna, jest kłamcą. Zasługuje na szacunek tylko ten, kto zna prawdę i mówi ją.

 Prawda jest jak słońce. Można ją chować na jakiś czas, ale nie da się jej zatrzymać. Człowiek zawsze powinien dążyć do prawdy, nawet jeśli jest bolesna czy nieprzyjemna. Bo prawda jest jedyną rzeczą, która pozwoli nam prawidłowo zrozumieć otaczający nas świat.

 Mówiący prawdę nie posługują się słodkimi słówkami, kłamca - tak.

  Nawet ,,nic"
czasami coś znaczy

 Największą karą za ominięcie prawdy jest to, że samemu zaczyna się wierzyć w wypowiedziane przez siebie kłamstwo.

 Prawda jest trudna do zidentyfikowania, ale łatwo ją rozpoznać, gdy się z nią spotykasz. Jak choćby rozpoznajesz twarz, której nie widziałeś przez wiele lat, instynktownie wiesz, że to ona.

 Prawda nie jest znikoma, ale dąży do samorealizacji, a zatem do objawienia się. Nic co jest prawdą, nie pozostaje niewyrażone.

 Prawda jest niewygodna, bo zmusza nas do zmian. Prawda boli, bo pokazuje nam, jak bardzo czasem błądzimy. Ale prawda jest cenna, bo tylko ona pozwala nam iść naprzód w życiu.

 Ludzie zawsze mówią prawdę. Problem polega na tym, że wszyscy mówią swoją własną prawdę.