Prawda jest jak poezja. I większość ludzi przeklęcie nienawidzi poezji.
Istnieją miliony oblicz prawdy, ale prawda jest tylko jedna.
Wyrażamy zgodę na fikcyjność i udajemy, że opowiadane wydarzenia naprawdę miały miejsce.
Prawda jest jak słońce. Możesz ją ukryć na chwilę, ale nie zniknie. Prawda zawsze wraca i oświetla ciemności.
Prawda to jeden z osiowych punktów, które stabilizują nasz świat. Bez niej, jak statek utkniemy nagle w chaosie, bez kompasu moralnego, który kieruje nas na prawidłowym kursie.
Nie da się zmusić prawdy, żeby wyszła na jaw.
Prawda jest jak lew. Nie musisz jej bronić. Wystarczy ją wypuścić, a obroni się sama.
Tylko jedno jest bardziej przerażające niż mówienie prawdy, a to nie mówienie jej.
Człowiek, który kłamie sobie, i o tym samym oszukuje, traci w końcu zdolność rozpoznawania prawdy, zarówno w sobie, jak i w innych ludziach.
Prawda nie jest wartością samą w sobie, jest wartością na ile ją poznaliśmy – wszystko inne to tylko napis na papierze, który na własne życzenie uważamy za prawdę.
