Prawda według Fiodora Dostojewskiego

 Prawda ma moc uzdrawiania.

 Prawda jest niezwykle ważna. Nawet jeśli jest nieprzyjemna i bolesna, zawsze jest lepsza od kłamstwa. Kłamstwo jest jak piękne zdjęcie, które jest sfałszowane. Prawda jest jak rzeczywistość, surowa i niewygodna, ale zawsze prawdziwa.

 Dobro wraca, pamiętaj wróci.
Pomagaj, bądź dobry, daj od siebie wiecej. Nie każdy tą pomoc odwzajemni ale znajdzie sie garstka ludzi co to doceni.

 Kiedy prawda pojawia się jako obowiązujący banał – to znaczy,
że umarła i nie jest już prawdą.

 Prawda jest zawsze rewolucyjna. Potrafi ona zmienić bieg historii, mimo że jest niewidzialna. Bez prawdy nie ma wolności, bez prawdy nie ma przyszłości.

 Szczerość to jedyna taktika, której większość ludzi nigdy się nie nauczy. Najpierw zbyt wiele mówi, potem zbyt wiele kryje. Kiedy zdają sobie sprawę z błędu, zwykle jest już zbyt późno.

 Czasami w ułamku sekundy człowiek uświadamia sobie, że całe jego życie zależało od jednej decyzji. Gdyby nie zgubiony list albo rozmowa telefoniczna, do której nie doszło, sprawy potoczyłyby się zupełnie inaczej.

 Nie da się zataić żadnej prawdy, zawsze jakaś jej cząstka wydostaje się na zewnątrz. Problematem jest tylko to, że poszczególne cząstki prawdy mogą zaprzeczać sobie nawzajem, co doprowadza do chaosu w naszym umyśle.

 Jeżeli Boga nie ma, to wszystko jest dozwolone. To jest początek wszelkiej prawdy. To jest jeden wielki kamień węgielny mojego systemu.

 Cóż za cud, ten nasz umysł; tak bezkresny, tak nieskończony, pełen nieograniczonych możliwości! Dlaczego więc wpadamy w tę pułapkę ograniczeń? Dlaczego decydujemy, że jest tylko jedno prawidłowe rozwiązanie, jedna prawda?