Twórca szuka prawdy przez całe życie, a kiedy myśli, że ją znajdzie, nagle okazuje się, że prawda jest gdzie indziej.
Prawda jest jak słońce. Możesz ją ukryć na chwilę, ale nie zniknie. Nic nie jest trudniejsze do zniesienia, niż bez przerwy lub przez długi czas prawda niezmącona.
Prawda to coś, co może przetrwać nawet bez naszego wsparcia, nie może zginąć, podczas gdy kłamstwo musi być utrzymywane na powierzchni, bo sama w sobie jest bezradna i niezdolna do przetrwania.
Kiedy prawda pojawia się jako obowiązujący banał – to znaczy,
że umarła i nie jest już prawdą.
Prawda jest zawsze konkretna. W ogóle prawda zawsze jest twarda, trudna, niemiła, niewygodna, zasloną odruchów obronnych i subiektywnych światów podmiotów, które ją znoszą. Ale wybawienie jest tylko w prawdzie. Wszystko poza nią, to piekło. Piekło kłamstwa, samokłamstwa, iluzji, wyłudzeń, wykrzywień, fałszu.
Gdyby wszyscy ludzie mówili tylko prawdę, cały świat utknąłby na miejscu. Prawda bywa przerażająca. Większość ludzi nią gardzi, ale tylko dlatego, że nie potrafią z niej korzystać. Pójdziesz do nieba tylko wtedy, gdy powiesz prawdę, ale tylko wtedy, gdy jesteś w stanie wytrzymać jej ogrzewające ciepło.
Wszystko, co głęboko, kocha maskę. Nawet bardzo prawdziwa kobieta kocha tylko prawdziwie maseczkę.
Prawda nie jest odkrywana, prawda jest zaprzeczeniem tego, co byliśmy skłonni przyjąć. Prawda to ten moment, w którym przestajesz wierzyć w to, co doświadczałeś
Najgorsza prawda jest zwykle lepsza niż najładniejsze kłamstwo. Nie ma złego, które by na dobre nie wyszło. Prędzej czy później, ale prawda zawsze wychodzi na jaw.
Prawda, onej zaiste, prawdziwej prawdy, ni jest rzeczą, ’cóżby forma języka była umiarkowana, wedle właściwości języka, dążąca zaobiecać klasyfikowanie zaistniałości.
