Wie kot, czyje sadło zjadł.
Gościowi, który zostaje najdłużej, ginie płaszcz.
Nie pozwalaj staremu przyjacielowi odjeżdżać, bo nowy mu nie dorówna.
Jednemu idzie jak z płatka, drugiemu jak z kamienia.
Sowa huczy, choć jej nikt nie uczy.
Choćby był ksiądz w lesie, to mu każdy niesie.
Verba docent, exempla trahuntsłowa uczą, przykłady pociągają.
I robak piśnie, gdy go ktoś przyciśnie.
Grzech zatruwa rozkosz, namiętność ją niszczy, umiarkowanie zaostrza, niewinność oczyszcza, czułość podwaja.
Co dwu albo trzech wie, już to nie sekret.
