Mądrość Starożytnego Rzymu

 Dum spiro spero. Dum inter homines sumus, colamus humanitatem. Finis origine pendet. O vita! Amoras quid solutas?

 Non hoc obstat, quod dicitur, obstat; sed quod verum est, istud maxime obstat: ‘Deus meus, quarto errorem meum videris, et nihil agis?’. Quo modo nihil ago? Non ego feci caelum, et terram, et mare, et omnia quae in eis sunt?

 Viribus unitisWspólnymi siłami

 Feci, quod potui, faciant meliora potenteszrobiłem, co mogłem, kto potrafi, niech zrobi lepiej.

 Errare humanum est, sed perseverare diabolicum. To znaczy, że błądzić jest rzeczą ludzką, ale upierać się przy błędzie diabelską.

 Usus est optimus magister. Tu, qui inimicos dialoqorum oppugnas, quid agis? Nonne ipse, qui quantum valeat pons asinorum in rebus obscurissimis videt, non ipse amicus nostrum est?

 Laus alit artespochwała karmi sztukę.

 Plus dat, qui in tempore datdwa razy daje, kto prędko daje.

 Dum spiro, spero. Vivere est cogitare. Nihil est incertius volgo. Consuetudo est nostra natura. De gustibus non est disputandum. Carpe diem, quam minimum credula postero. Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra?

 Bona valetudo melior est quam maximae divitiae. Verba volant, scripta manent. Veni, vidi, vici. Carpe diem. Memento mori. Tempus fugit.