Właściwie to nigdy nie można być pewnym, co się stało, a co nie stało. Najprostsze, najmniej istotne zdarzenia mogą wywoływać u nas wstrząsające emocje, gdy widzimy, jak radykalnie odmieniły nasze życie. Z drugiej strony, najważniejsze zdarzenia mogą nie mieć na nas wcale wpływu, bo są zbyt wielkie, zbyt przerażające, aby mogły nas dotknąć. Tak właśnie bywa ze światem. Jego niezmierne zło nie jest w stanie nas zaszokować. Nie samo w sobie. Możemy to odnotować, ale nie możemy poczuć.
Świat, który zdaje się nam tak ważny, z punktu widzenia gwiazdy, z której jej światło dociera do nas po milionach lat, nie jest nawet pyłkiem na wadze wszechświata.
Świat to książka, a ci, którzy nie podróżują, czytają zaledwie jedną stronę.
Być kimś, to często znaczy znaleźć fascynującą treść w bardzo zwyczajnym świecie.
Popioły umarłego świata niesione tu i tam przez posępny, ziemski wiatr.
Każdy z nas ma jakiś ulubiony kraj, który nieustannie odwiedza w swojej wyobraźni. Ja, choć jestem kosmopolitą i cały świat uważam za swój dom, najchętniej wracam myślami do Tybetu.
Świat jest księgą, a ci, którzy nie podróżują, czytają tylko jedną stronę.
Przyszłość należy do tych, którzy wierzą i spełniają swoje marzenia.
Wszechświat nie jest ani wrogiem, ani przyjacielem człowieka. Jest mu obojętny. Ale jest to obojętność, która zawiera potężne piękno i chwalebny chaos.
Świat jest jak książka, a ci, którzy nie podróżują, czytają tylko jedną stronę.
