Czy szczęście to coś, co dostrzegamy dopiero, patrząc wstecz? Naprawdę ...

 Szczęście to nie stojący zegar, ale pełen pęd życia. To nie czekający spokojnie kondukt, ale szalony galop kopyt niewidzialnych koni. To nie milda teka skoszonych kwiatów, ale błysk motyla w ruchu powietrza. Szczęście to chwilowy stan duszy, nie do uchwycenia, nie do zapamiętania. To coś, czego doświadcza się chwilami. To nie jest trwałe, ale ulotne. To nie jest posiadanie, ale dawanie. Szczęście to każda mała, niepozorna rzecz, która na chwilę rozbudza w nas radość życia.

 Życie jest jak rower, żeby utrzymać równowagę, musisz się poruszać. Szczęście to nie cel, lecz sposób podróżowania.

 Veni, vidi, viciPrzybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem.

 Maluczcy zawsze bali się wielkich umysłów.

 Szczęście to nie coś, co można osiągnąć. To jest ta droga. Zbyt dużo ludzi dopuszcza, że szczęście wyznaczają inni, nie pojmując, że to jest coś, co sami powinni tworzyć w miarę jak idą.

 Szczęście to nie cel, ale forma podróży. Nie wystarczy go tylko dążyć, trzeba je smakować, każdego dnia, nawet w drobnych rzeczach. Szczęśliwy jest ten, kto potrafi zauważyć piękno tam, gdzie inni go nie dostrzegają.

 Szczęście nie jest gotowym produktem. Pochodzi z własnych działań. Bóg tworzy szczęście, ale nie robi go z niczego; korzysta z naszej postawy i naszych działań.

 Plan na 2016 rok:
być szczęśliwym człowiekiem.

 Szczęście to nie jest coś gotowego, co przychodzi z zewnątrz, ale coś, co rośnie w sercu i jest wynikiem własnych starań.

 Choć wróg twój jest rzędu mrówki, zaliczaj go mimo to do słoni!