Prawdziwą miarą człowieka, jest jego zachowanie w obliczu śmierci.
Miarą skarbu jest jego wartość w potrzebie.
(...) nie ma żadnej obiektywnej miary nieszczęścia. Nieszczęście jest czymś relatywnym i indywidualnym.
Kto nie zna miary w jedzeniu, noc spędza na wymiotowaniu.
Miarą skarbu jest jego wartość w potrzebie.
Prawdziwe cierpienie mierzy się tym, co utraciliśmy
Gdy rozważasz motywy działania człowieka, nie zapominaj, że nie wolno ci go mierzyć własną miarą.
Siłę człowieka mierzy się ilością jego nieprzyjaciół.
Odwaga w dużej mierze może zakryć czyjąś głupotę.
Jak mierzyć stratę? Jak liczyć, ważyć, oceniać smutek?
Miarą człowieka jest ukrywanie cierpień.
Czasem trzeba zobaczyć, z czym się trzeba zmierzyć, żeby zrozumieć, kim się naprawdę jest.