Czas nie jest stały, płynie szybko, jak rzeka, która nie zatrzymuje się w swoim biegu. Przemijanie jest nieuniknione, każdy moment jest cenny, bo może być ostatnim. Musimy doceniać każdą sekundę naszego życia, bo nigdy nie wiemy, co przyniesie nam następna.
I przez sekundę, oni i my, w naszej katastrofie, spojrzeliśmy sobie w oczy.
Każda sekunda na ziemi jest warta milionów lat pamięci.
Najdłużej trwa zawsze ta sekunda, która zwiastuje nadchodzącą zgrozę.
To był jeden z tych snów, które przenikają do przestrzeni między sekundami i dowodzą, ze sen rządzi się własną fizyką, czas kurczy się albo puchnie, całe życia przemijają w mgnieniu oka, miasta płoną w proch między jednym a drugim trzepotem powiek.
Z kolei wspomnienia nic nie dają, liczy się bieżąca sekunda.
W tej sekundzie, przysięgam, jesteśmy jednym z nieskończonością.
Wieczność trwała bez końca, konsekwentna w swoim niemijaniu, sekunda za sekundą.
Wiem ile można zepsuć w ułamek sekundy.
Wystarczy sekunda, żeby ktoś zmienił twoje życie tak, że już nigdy nie będzie takie samo. Jedna sekunda.
Życie... każda jego sekunda... to wszystko, co mamy.
Życie... każda jego sekunda... to wszystko, co mamy.