Finis coronat opus, sed dies diem docet et aeternitas - Cel wieńczy dzieło, ale dzień uczy dnia i wieczność.
Est quadam prodire tenus, si non datur ultra. Fata viam invenient. Carpe diem, quam minimum credula postero.
I w tym momencie mojego życia wiem, że trzeba się nauczyć odchodzić. Nie tylko od ludzi. Szanuj się na tyle, by odejść od wszystkiego, co Ci nie służy, co Cię nie rozwija i co nie daje Ci szczęścia. Czasem po to, by kolejny raz dostać po mordzie, a czasem po to, by znaleźć na ziemi swoje małe niebo.
Milczeniem zablokowaliśmy drogi do siebie. Nikt nie pomyślał o 'objeździe', więc każde z nas wyruszyło w innym kierunku. Do innych dłoni, ramion, ust. Może kiedyś spotkamy się w uczuciowym korku, ale nigdy nie dotrzemy do siebie.
Nic tak nie uszlachetnia jak sentyment rodzinnej jedności.
Miłość jest niczym bez sentymentu.
A sentyment jest jeszcze mniej wart bez miłości.
Odłożyła na bok sentymenty, przestała płakać po nocach, zapomniała, kim dotąd była. Odnalazła w sobie wolę, by odkrywać nowy świat. Użalanie się nad sobą i brakiem kogoś bliskiego nie miało sensu. Serce może zaczekać...