Natura jest księgą napisaną językiem matematyki, z której każdy kształt, każdy dżwięk, każdy pokręcony zawiły kształt, każda plama światła i cienia to litera z której składa się nieskończone słowo, które opowiada o tym co na dnie, co na szczycie, co za niewidzialnym horyzontem.
Prostota to szczyt wyrafinowania.
Ten, kto chce wspiąć się na szczyt góry, nie może cofać się przed jej wielkością.
To żadna tajemnica, trzeba odejść, kiedy jest się na szczycie.
Kiedy jesteś na dnie, możesz tylko obwiniać tych, którzy są na szczycie.
Nie należy wspinać się na szczyt, jeśli się nie wie, co leży po jego drugiej stronie.
Naprawdę wolny jesteś tylko na szczycie.
Dopiero ze szczytu góry można ocenić rozległość równiny.
W momencie, kiedy staje się na wierzchołku, nie ma wybuchu szczęścia. Szczęście przeżywa się gdy wszystko pozostaje jeszcze przed tobą, kiedy wiesz, że do celu masz jeszcze kilkaset, kilkadziesiąt metrów, gdy jesteś tuż przed. To właśnie jest czas szczęścia.
W głębi duszy o tym wiem,
że gdzieś na szczycie góry,
wszyscy razem spotkamy się.
Przez chwilę byłeś na szczycie, ale
ze szczytu spada się najniżej.
Próba zdobycia tego szczytu jest jednak z samej swej natury działaniem nieracjonalnym – zwycięstwem pożądania nad rozumem.