Mamy dwoje oczu: jedno oddali zbyt wiele, a drugie zbyt bliskie, aby mieć jasność widzenia, i dojmują nas, zanim jeszcze zdołamy spostrzec przelotne cienie.
Przyjaźń to jedno umysłość w dwóch ciałach, to jedno serce mieszkające w dwóch duszach, to dwa wzroki patrzące w jednym kierunku, to zaufanie bez granic.
Bóg, mówiła, jest jak osoba, na którą patrzysz przez okno. Nie zawsze jesteś go świadom. Ale on patrzy na ciebie nieprzerwanie.
Życie jest jak chodzenie po linie: Każde skierowanie wzroku w dół oznacza upadek. Trzeba patrzeć przed siebie, nie na siebie.
Wszyscy ludzie dążą naturalnie do wiedzy. Dowodem niech będzie nasze zamiłowanie do zmysłów; cenić przede wszystkim zmysł wzroku, nie tylko na użytek, lecz wiele razy nawet wtedy, gdy nie marzymy o żadnej potrzebie, dowodzi, że Bóg nie tylko z miłości do wiedzy, lecz jeszcze bardziej darzył nas zmysłami. Właśnie to, że jesteśmy istotami, które obdarzone są wiedzą, sprawia, że nasza natura zdaje się przewyższać inne, ze względu na to, że mają one również zmysły.
Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga;
Łam, czego rozum nie złamie
Czasami twoje oczy widzą coś, czego mózg początkowo nie rejestruje. Podnosisz gazetę, a w twojej głowie pojawia się zdanie, którego jeszcze nie przeczytałeś. Wchodzisz do pokoju i zdajesz sobie sprawę, że coś stoi na niewłaściwym miejscu, zanim zdążysz dokładnie wszystkiemu się przyjrzeć.
Przejrzyj się we mnie.
Zawsze powtarzałem, że jest w nim więcej niż wzrok potrafi dostrzec.
Jeśli kiedykolwiek odzyskam
wzrok, będę z większą uwaga zaglądała
ludziom w oczy, szukając w nich duszy.
Ślepemu wzrok, głuchemu dźwięk, zmarłemu życia dar.
Chromemu krok, niememu pieśń, przynosi Chrystus Pan!
Właśnie tu i teraz, jak zwykł mawiać stary przyjaciel, jesteśmy w płynnej teraźniejszości, gdzie ostrość wzroku nigdy nie gwarantuje klarowności spojrzenia.