Wbrew potocznemu mniemaniu cierpienia przywiązują nas, przygważdżają do życia: są to nasze cierpienia, pochlebia nam możność ich wytrzymywania, zaświadczają one o naszym statusie bytów, nie zaś widm. A tak gwałtowna jest duma z cierpienia, że przewyższa ją tylko duma z cierpień już doznanych.
Jeśli fakty są ze sobą sprzeczne, oznacza to, że niektóre z nich nie są faktami.
(...) a jeśli kiedyś znika ktoś, kto nas zna, tracimy jakąś wersję samych siebie.
Istoty ludzkie są z natury stadne i w sytuacjach zagrożenia zwykle łączą się w grupy.
Wciąż wzrastamy i wciąż jesteśmy tacy mali.
Sprawia mi to ogromną przyjemność płakać z litości nad sobą.
Jezus nawet to, co stracone, potrafi obrócić ku Swej chwale.
Czy na zaufanie trzeba zasłużyć, czy też jest to jedynie kwestia wiary?
Czy nikt nigdy nie wpadł w Egipcie na pomysł pisania przy stole?
Pozbierać jest się dziesięć razy trudniej, niż rozsypać.
