Wychowanie jest zorganizowaną obroną dorosłych ...

 Zabity promień rozkłada się - w tęczę.

 Życie nie daje nam tego, co chcemy, tylko to, co ma dla nas.

 Człowiek, który popełnia błąd i nie koryguje go, popełnia drugi, jeszcze większy. Czy zatem nie jest szalonym, uważać, że można prowadzić takie samo życie i oczekiwać różnych wyników?

 Czasem trzeba udawać do samego końca,
bez względu na to, co się naprawdę czuje.

 Zrozumiałam, że czasami żałujemy czegoś tak bardzo, że później mocno obwiniamy za to siebie. Dusimy wszystko w środku, psychicznie stajemy się mało odporni, w głowie gotuje się od niepotrzebnych myśli. Dużo byśmy dali, żeby móc cofnąć czas, nie iść tą drogą, nie podjąć takiej decyzji, nie podać ręki, nie odezwać się, nie wsiąść za kółko. Ale to wszystko na nic, robimy sobie w głowie kocioł, do którego wrzucamy każdą myśl, aż w końcu zaczyna się przelewać i dopiero wtedy wyrządzamy sobie prawdziwą krzywdę. Czasami chyba trzeba usiąść, zrozumieć swój błąd i umieć pociągnąć życie dalej. Nie jest łatwo, ale przecież nikt nie powiedział, że tak będzie.

 Pomimo iż nasze myśli prą naprzód, nie jesteśmy w stanie oderwać się od tego, co ludzkie, przyziemne. Całe życie dążymy do tego, ażeby tylko wyciągnąć ze wszystkiego największe korzyści dla siebie, czy dotyczy to życia na ziemi, czy też wieczności.

 Życie ludzkie jest jak gra w kości.Jeśli nam się nie dostała do rąk ta kość, którą chcemy,trzeba się starać jak najlepiej wyzyskać tę,która nam była przez los sądzona.

 Życie to jest to, co zdarza się nam w trakcie, kiedy snujemy plany na przyszłość. Wciąż jesteśmy młodzi, pełni marzeń i aspiracji, nie zdając sobie sprawy, że już teraz tworzymy właśnie naszą historię.

 Potrzeba jest bodźcem myśli, myśl podnieca do czynu.

 Ech, kurwa to, nie życie...