Czymże w końcu jest życie jak nie wiecznym sztormem, który zgarnia wszystko, co nam na chwilę dane,
i zostawia na brzegu tylko nagie i poszarpane szczątki?
Nie można się przygotować na prawdziwe cierpienie. Musisz pozwolić, żeby rozdarło cię na strzępy.
Gdybyśmy nie byli śmiertelni, nie umielibyśmy płakać.
Skracać książki to przedłużać czytelnikom życie.
Krzyk jest najciekawszym ze słów.
Nie istnieje tu niedelikatność, nie istnieją nagłe pocałunki.
Wszystko ma swoje złe i dobre strony. To taka tajemnica...
Lepiej chyba pójść choćby kawałek dobrą drogą, niż zajść daleko, lecz źle.
Wszelka teoria jest szara,a zieleni się tylko złote drzewo życia.
Jak się sądzi człowieka: wielkością bohaterstwa czy rozmiarem klęski?
