Cóż to za diabelska zabawa: życie!

 Coś się zbliża, coś niezwykłego jak wiosna... Boję się.

 Jeśli nie potrafi powiedzieć, co naprawdę czuje, przeleje to na papier.

 Złe rzeczy czasami spotykają i dobrych ludzi. Trzeba je zaakceptować.

 Niektórzy z występujących w tej opowieści zginęli. Reszta przeżyła.

 Oboje jesteśmy dzielni. Ja zwłaszcza wtedy, jak się napiję.

 Byłeś niczym okazały dąb, pod którym mogłam leżeć i czytać.

 O tym o czym nie można mówić, trzeba milczeć - wszyscy nosimy ze sobą swoje Wolfsegg i mamy ochotę wymazać je
dla własnego ocalenia, wymazać poprzez zapisanie i zgładzenie.

 Takich dwojga jak nas troje nie ma nawet jednego.

 Nie mamy pojęcia o zasobach tkwiących w nas in potentia, jeśli nie musimy z nich czerpać.

 Życia wyłącznie dla siebie nie można nazwać życiem.