Od nadmiaru myśli rozbolał mnie mózg.

 Wolność może polegać jedynie na tym, aby móc czynić to, czego się powinno chcieć, a nie być zmuszonym czynić tego, czego się nie powinno chcieć.

 Ze słowami jest jednak taki kłopot, że gdy się je już raz wypowie, nie sposób ich żadną siłą cofnąć.

 Nie wolno tracić nadziei, to całkiem jakby ktoś wziął i umarł na dwadzieścia lat przed własną śmiercią.

 Czasem mam ochotę
po prostu uciec jak najdalej, gdzie nikt mnie nie znajdzie.

 Im więcej ktoś posiada, tym bardziej się boi, że straci.

 Aby żyć, człowiek potrzebuje celu.

 Okazuje się, że choćby się kto z wierzchu nie wiem jak ufarbował, wszystko się zetrze.

 Możesz ciągle kogoś tłumaczyć,
ciągle usprawiedliwiać, wybaczać.
Możesz przymykać oko na to, że
cię rani. Ale z czasem przychodzi
taki moment - jeden szczegół, który
sprawia, że już nie potrafisz. Coś
pęka, pojawia się złość, poczucie
żalu i krzywdy. Tak, przecież nigdy
nie liczyłaś na wzajemność, na
wdzięczność... A mimo wszystko
czujesz się zdradzona.

 Zawsze jeszcze drugi człowiek może stać się dla nas źródłem niewymownego udręczenia.

 Każdy ma swoje miejsce, tylko że to miejsce wyznaczamy my!