Przynajmniej być świrem to mieć jakieś własne miejsce.

 Możemy spokojnie egzystować i umierać.

 Odbiorą nam chleb od ust, jeżeli nie nauczymy się nim dzielić.

 Na przyszłość nie patrzy się tak, jak krowa patrzy na przejeżdżający pociąg; przyszłość jest naszym zadaniem.

 Mnóstwo ludzi istnieje, ale takich,
co naprawdę żyją, można wskazać palcem.

 Może gdybyś mi pozwolił odetchnąć chociaż przez chwilę, nie musiałabym uciekać!

 To straszne, w wieku prawie szesnastu lat odkryć, że należy się do niewłaściwego gatunku.

 Wszyscy jesteśmy aniołami z jednym skrzydłem; możemy latać tylko wtedy, gdy obejmujemy siebie nawzajem.

 O tym o czym nie można mówić, trzeba milczeć - wszyscy nosimy ze sobą swoje Wolfsegg i mamy ochotę wymazać je
dla własnego ocalenia, wymazać poprzez zapisanie i zgładzenie.

 Ludzie najczęściej klaszczą wtedy, kiedy wcale się to nie należy.

 Umarł, a w oczach ma wciąż to samo ostatnie marzenie o śmierci.