Jaki sens ma życie,jeśli nie można go z kimś dzielić.

 Jestem strasznym nadwrażliwcem. Bycie nadwrażliwcem to chodzenie po cienkiej linie: jest euforia, czyli nagła radość z drobiazgów albo depresja, czyli załamanie i upadek. Niektóre rzeczy widzę trzy razy mocniej niż inni. Tak jak zauważam różne piękne sprawy, tak widzę syf, którego ludzie nie zauważają. Wrażliwość, która daje mi masę możliwości, musi ze mnie wyjść. Jak zaczynam ją w sobie kumulować, to jest źle.

 Człowiek nie mądrzeje na starość, ale staje się ostrożny.

 Świat staje się piękniejszy, gdy człowiek dąży do doskonałości ducha. Rzeczy materialne zastępuje się tym, co duchowe, dobroć serca zastępuje złość, a miłość zastępuje dezaprobatę.

 Milutkie stworzenie. Żeby było moje, to bym zabił.

 Najpiękniejszy rodzaj szczęścia to ten, w którym czujesz, że wszystko jest tak, jak powinno. Nie chodzi o wielkie, niesamowite wydarzenia, które zmieniają Twoje życie o 180 stopni, tylko o spokój ducha, o zasypianie z poczuciem, że Twoje jutro jest bezpieczne, a wszystkie sprawy są poukładane.

 Już myślałam, że cie nie znajdę. A okazało się, że dzieli nas tylko swa pociągi i prom.

 Tęsknota za człowiekiem
to najgorsza kara jaką
można dostać od życia.

 Wspomnienia czasem nie dają zasnąć, ale bez wspomnień nie ma czego śnić.

 Obowiązek, chociaż trudny i męczący, jeżeli jest dobrze wykonany, zawsze daje radość i zadowolenie.

 Krzyk jest najciekawszym ze słów.