Najwięcej życia ma w sobie Śmierć!

 Często pozwalamy sobie na przejmowanie się drobiazgami, które zasługują jedynie na lekceważenie i zapomnienie. Jesteśmy oto na tej ziemi. Mamy do przeżycia zaledwie kilka dziesięcioleci, a tracimy bezpowrotnie wiele godzin na rozmyślanie o smutkach, o których za kilka lat zapomnimy i my, i wszyscy inni. A więc nie, poświęcajmy czas na działania i odczucia warte chwili, na wielkie myśli, prawdziwe uczucia i trwałe przedsięwzięcia. Bo "życie jest zbyt krótkie, aby było małe".

 Bo to właśnie jest piekło – ciągłe powtarzanie.

 W taki dzień nie sposób nie wierzyć w to, że już zawsze wszystko będzie się dobrze kończyło.

 Życie jest jak jazda na rowerze. Żeby utrzymać równowagę, musisz się poruszać.

 Żaden, nawet najświętszy stan, nie zapewni ci uświęcenia duszy, jeżeli będziesz zaniedbywał obowiązki z tego stanu płynące.

 Czas przeżywamy jako coś, co otrzymujemy i zarazem jako coś, co nam się odbiera.

 -Owszem, ale gdybyśmy wszyscy zginęli, ktoś powinien wiedzieć, co robiliśmy. Mogę pogodzić się z tym, że mnie zabiją, ale nie chcę, by ślad po mnie zaginął.

 Wiedza musi być lepsza niż życie w nieświadomości, bez względu na wszystko.

 Prawdą jest: kochamy życie nie dlatego, że do życia, lecz do kochania przywykliśmy.

 Im mniej ludzie o tobie wiedzą, tym mniejsze ryzyko, że cię zranią. To jeden ze sposobów na uniknięcie strat i zniszczeń.