Mam wrażenie, że poranki klaszczą. Żeby mnie obudzić.
Mam wrażenie, że poranki klaszczą. Żeby mnie obudzić.
Podchodźcie do innych ludzi ze zrozumieniem. Starajcie się poznać ich motywację, zanim zaczniecie ich oceniać.
Nie mówcie mi o śmierci! Śmierć to dar, brama i uwolnienie.
Obyście tylko potrafili położyć kwiatypomiędzy smutnymi liśćmi życia!
Pomyśl, jaki świat byłby piękny, gdyby ludzie spotykali się w odpowiednich momentach życia. A nie o parę lat i zdarzeń za późno, za wcześnie. Gdyby mówili to, o czym tak zaciekle milczą. Ile nocy byłoby przespanych, ile serc nie aż tak pustych.
Może w innym czasie, innym miejscu, z innym bagażem doświadczeń, ewentualnie w innej rzeczywistości, znowu się spotkamy i przeżyjemy razem życie, które dzisiaj nas przerosło.
Śmierć. Tylko o niej nie wolno im było myśleć. I tylko o niej myśleli.
Nic tak nie uszlachetnia jak sentyment rodzinnej jedności.
Zabezpieczcie go, jak umiecie.
Dobrze jest, jeśli życie i książki mają treść.
Jest to złota zasada w życiu: wymagać mało od świata, a dużo od siebie.