Nie oczekujcie od dnia tego, ...

 Jak teraz myślę o życiu, sergeancie, wydaje mi się ono rzeką. Jak rzeką jest płynne, zmiennicze, toczy się własnym, niezmiennym rytmem i nie da się go zatrzymać, przerwać, odwrócić. Jak rzekę, można je przekroczyć, przepłynąć, ominąć, ale nie da się go podporządkować swoim ambicjom.

 Nie możesz rozstać się z własnymi wspomnieniami.

 Im bardziej człowiek się nawraca, tym łatwiej zauważa nie nawrócone strefy swego życia.

 Kiedy chcemy się nawzajem oszczędzać, nigdy się to nie udaje.

 Czasami czuł, że on traktuje sprawy właściwie, a wszyscy pozostali zbyt lekceważąco.

 Nigdy nie wolno się zatrzymywać. Niemal każdego dnia miałem ten ból, idealizm – trochę wiary i nadziei, że jakoś to będzie lepiej. Życie bowiem jak rzeka, nigdy nie płynie wstecz, a każda chwila jest nową rzeczywistością.

 To co osiąga się bez bólu, jest nic nie warte. To co łatwo osiągalne jest bez znaczenia.

 Biedna ćmo, nie mogę Ci pomóc, mogę tylko zgasić światło.

 W tej strefie nie dojrzewają ani pewnego gatunku rośliny, ani pewnego gatunku ludzie...

 Choćby zasięg tego, co człowiek na świecie dokonuje, był największy, jeżeli nie wywiązuje się z obowiązków wobec rodziców, to wszystko inne jest kalekie.