Byłeś niczym okazały dąb, pod którym mogłam leżeć i czytać.

 Życie z dnia na dzień może wydawać się fajne i romantyczne, kiedy ma się dwadzieścia lat, ale w wieku dwudziestu pięciu staje się nudne, trzydziestu przygnębiające, a czterdziestu wręcz groteskowe.

 Lepiej umrzeć stojąc niż żyć na kolanach.

 Jestem bardzo niedoskonałym człowiekiem.
Jestem niedoskonały i ciągle mi się coś nie udaje,
ale uczę się na błędach. Postanawiam nigdy
ponownie nie popełniać tych samych, a mimo
to nierzadko je popełniam. Dlaczego? To proste.
Dlatego że jestem głupi i niedoskonały. W takich
przypadkach trochę się do siebie zniechęcam i
postanawiam, że trzeci raz nie popełnię tego
samego błędu. Robię po trochę postępy. Co
prawda po trochu, ale postępy to zawsze postępy.

 Zabezpieczcie go, jak umiecie.

 Jesteśmy popędzani przez życie, ale może warto się czasem zatrzymać.

 Nie mieszaj przeszłości z teraźniejszością.

 Najważniejsze to wytrwać –

mimo wszystkich przeciwności.

 Życie to rzecz nieskończona. Nie ma zakończenia, tak naprawdę. Proces twórczy jest procesem odkrywania, procesem ciągłym ujawniania samego siebie. Ciemnością jest nieznane, bo nie poznaliśmy całego siebie.

 Gdy szepczą umarli, znajdą się tacy, co słuchają.

 Często po nocy zastanawiam się... Po co ja w ogóle żyje...