Oboje jesteśmy dzielni. Ja zwłaszcza wtedy, jak się napiję.

 Każda istota jest zdruzgotanym hymnem.

 Wiem, że codziennie wali się niebo.

 
"Słowami też można dotykać. Nawet czulej niż dłońmi."

 Życie jest naprawdę proste, ale uparcie się wszyscy staraliśmy skomplikować go.

 Jesteśmy sami, nic nas nie usprawiedliwi.

 Są dni, gdy chciałabym przeżyć życie wstecz, tak jak cofa się taśmę.

 Człowiek bierze do ręki rozdane karty, ogląda je, nie dostanie nowych. Może jedynie grać najlepiej, jak umie, tymi, które mu przypadły. I marzyć o tych, które mogły się trafić.

 Czasami czuł, że on traktuje sprawy właściwie, a wszyscy pozostali zbyt lekceważąco.

 Pościel przybrała wyraz kompletnego zaskoczenia.

 Czy to możliwe, że trzeba zapaść na raka, aby cieszyć się życiem?