Krainie Chichów światło dały oczy, które widziały światła, których nie ...

 Nie wiem, czy jest gdzieś limit cierpień przypadający na jednego człowieka. Podobno dostajemy ich tyle ile jesteśmy w stanie udźwignąć.

 Jest z nami trochę tak jak z człowiekiem, który musi przebiec morze pływającej kry. Nie wolno mu odpocząć, nigdzie nie może stanąć na dobrze, gdyż utonąłby wtedy, po pierwszym skoku, w przepaści, W morzu bez dna. Musi ciągle wypatrywać następnej kry, iść nieustannie, nad przepaścią pod nogami, w s stronę lądu, który - o tym jednym wie - jest przed nim.

 Ja myślę, że najgorsze, co może kogoś spotkać, to przegapienie swojego życia.

 To to samo co podpalić dom, gdy chcę się pozbyć karaluchów.

 Co skraca mi czas? - Działanie!Co wydłuża go niemiłosiernie? - Bezczynność!

 W apatii jest wolność, dzikie, odurzające wyzwolenie, którym prawie można się upić.

 Boskie uczucie kiedy ktoś ci wciska kit prosto w oczy i myśli, że ty o tym nie wiesz.

 Między dobrem a złem jest zawsze cienka drzazga symetrii.

 Wieczność jest korektorką czasu.

 Człowiek zawsze zastanawia się nad sensem swojego życia - co go czeka, dokąd zmierza, co go spotka. Ale prawdziwa mądrość polega na tym, żeby docenić drogę, a nie tylko cel. Cieszyć się drobnymi rzeczami, chwilą, obecnym dniem. Bo życie to nie jest jakaś wielka meta, to ciągły proces, którego nie powinniśmy traktować jak wyścigu.