(...) cholerny realizm życiowy. Odziera nas ze złudzeń.

 Młodsze pokolenie jest filarem, starsze - przęsłem.

 Otarłam się o śmierć tyle razy, że dawno wyrobiłam normę przeciętnego śmiertelnika.

 Starość nie jest niczym innym, jak tylko powtórzeniem wieku dziecięcego.

 A jeśli mam coś zmienić, muszę iść naprzód.

 W prawdziwym życiu jesteśmy obsadzani wyłącznie jako statyści.

 Przeciętny Amerykanin nie potrzebuje ani zegara, ani kalendarza.W czasie orientuje się według seriali telewizyjnych.

 Jednak żałuję róży i płaczę nad sobą.

 Gdy robi się najciekawiej, akurat wtedy trzeba umrzeć.

 W życiu wychodzę z założenia, że wolę słuchać ciszy niż głupiego pierdolenia.

 To jakby sunąć po powierzchni ogromnego klejnotu.