Można oszaleć, jeśli zacznie się obsesyjnie myśleć o niesprawiedliwości świata.

 Każdemu wydaje się, że jest wyjątkowy, a wszyscy dookoła pospolici.

 Oczekujcie nieoczekiwanego.

 Pomyśl, jaki świat byłby piękny, gdyby ludzie spotykali się w odpowiednich momentach życia. A nie o parę lat i zdarzeń za późno, za wcześnie. Gdyby mówili to, o czym tak zaciekle milczą. Ile nocy byłoby przespanych, ile serc nie aż tak pustych.

 Kto wznosi swoją katedrę, na której budowę potrzeba stu lat, może sto lat żyć zachowując bogactwo serca.

 Czas, straszny lekarz, w ślepym bezrozumie leczy najdroższy ból wbrew sercu.

 Miał być jak wieczność, przeminął nim nadeszło lato.

 Ja nie istnieję, przypomniał sobie.

 Życie jest jak jazda na rowerze. Aby utrzymać równowagę, musisz się poruszać naprzód.

 „Najpiękniejsi ludzie, których znam, to ci, którzy znają smak porażki, poznali cierpienie, walkę, stratę, poznali swoją drogę na wyjście z otchłani. Ci ludzie mają wrażliwość i zrozumienie życia, które wypełniają ich współczuciem, łagodnością i głęboką, kochającą troską. Piękni ludzie nie biorą się znikąd".

 Oddawanie serca innej osobie stanowi najlepszy sposób zgotowania sobie piekła na ziemi.