Wybaczanie jest trudną sztuką.

 Nie ma nic bardziej moralnego niż bycie nieużytecznym.

 Każdy chce być zrozumiany oprócz artystów, poetów i narkomanów.

 Kiedy ktoś na okrągło Cię rani, pomyśl o nim jak o papierze ściernym. Może Cię podrapać i lekko zranić, ale w końcu Ty będziesz obrobiony i wypolerowany, a on stanie się bezużyteczny.

 Śmierć znajduje tego, komu jest pisana, nawet jeśli się go ostrzeże.

 Pyszni nie są w stanie nas upokorzyć — to potrafią jedynie prawdziwie pokorni.

 Często pozwalamy sobie na przejmowanie się drobiazgami, które zasługują jedynie na lekceważenie i zapomnienie. Jesteśmy oto na tej ziemi. Mamy do przeżycia zaledwie kilka dziesięcioleci, a tracimy bezpowrotnie wiele godzin na rozmyślanie o smutkach, o których za kilka lat zapomnimy i my, i wszyscy inni. A więc nie, poświęcajmy czas na działania i odczucia warte chwili, na wielkie myśli, prawdziwe uczucia i trwałe przedsięwzięcia. Bo "życie jest zbyt krótkie, aby było małe".

 Dobrze jest umierać, gdy się ma świadomość, że zrobiło się w życiu coś naprawdę dobrego, że pozostanie się w pamięci choćby kilku ludzi i będzie się przykładem dla potomnych.

 Gdybyż można opancerzyć się na upokorzenia!

 Szczerość boli, ale przynajmniej wiesz na czym stoisz.

 W zasnutym chmurami niebie ktoś powycinał ptaki. Jesień się starzeje.