Wybaczanie jest trudną sztuką.

 Życie niepoddane analizie jest być może nic niewarte, ale życie ciągle analizowane jest z pewnością piekłem.

 Dobrze jest, jeśli życie i książki mają treść.

 Dzieło sztuki, które jest po to, by je popsuć? Tak jak moje życie, jak sądzę.

 Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. A wszystko dobre, co się dobrze kończy.

 Często cierpienia dają ludziom pouczenie.

 Chwila jest wszystkim, co mamy.

 Wszystko jest równie ważne jak wszystko inne.

 Tęsknimy, choć nie mówimy o tym, bo przecież nie ma się czym chwalić. Myślami zbyt często wracamy do przeszłości, w której się zatracamy. Próbujemy żyć na nowo, ale wciąż mamy za sobą niedomknięte rozdziały. Nieraz już na starcie tracimy to, co mamy. Boimy się ryzyka i nie ryzykujemy. Chcemy walczyć, ale nie do końca potrafimy. Jesteśmy silni, choć tak często zbyt słabi. Niszczymy to, co kochamy, kochamy to, co niszczymy. Gubimy się, ciągle się gubimy, upadamy, przegrywamy, rozpadamy się wewnętrznie, płaczemy, śmiejemy i znów gubimy... Zdobywamy szczyty, chwilę później je tracimy. Nie wiemy jak żyć, nie wiemy komu ufać i coraz częściej brakuje nam siły. Jednak mimo wszystko nie poddajemy się, nigdy tego nie zrobimy.

 Gdybyś tylko wykazał nieco wiary.

 Czy może być świat piękniejszy niż ten wigilijny?