Kiedy życie zapędza cię do narożnika - powtarzał zawsze - ...

 Samotne, piękne miejsce, lecz nikt, jak sądzę, objąć się tu nie chce.

 Niszczycielskie efekty niektórych zdarzeń objawiają się dopiero pod koniec życia.

 Powinieneś uważać, (…) bo jeszcze śmierć dogonisz.

 To nie są czasy, w których można żyć. W tych czasach można tylko umrzeć.

 Być może każdy twój oddech jest ostatnim tchnieniem kogoś innego.

 Któż jednak powie, że za
tymi chmurami nie ma słońca?

 Nie pozwól mi upaść, Danielu.

 Najgorszy moment przychodzi wtedy, kiedy uzmysławiasz sobie, jak bardzo wszystko nie jest okej. Jak bardzo okłamujesz samą siebie, jak bardzo nie chcesz widzieć tego co się dzieje w okół. Jak przekłamujesz wszystkie fakty i sprowadzasz je do wersji wygodnej. Żeby tylko nie bolało, żeby tylko nie myśleć. I ogarnia Cię niespotykana samotność, otępienie. Nie możesz z nikim o tym pogadać, nie możesz nawet wyjść na papierosa i o tym pomilczeć. Jesteś sam ze sobą i tym co zjada Cię od środka.

 Jeśli coś sprawia zbyt dobre wrażenie, prawdopodobnie wcale takie nie jest.

 Paradoks to przywilej filozofów.