Wie pan, bo miłość to świadomość, że jest się kimś najważniejszym. To życie z kimś, kto przytrzyma mocno za rękę, gdy ziemia się zatrzęsie, a nie z kimś, kto sam co chwila będzie wywoływał trzęsienie ziemi słowami "Odchodzę!". Miłość to siła, która nierozerwalnie łączy, spaja w jedno i nie pozwala wypowiadać słów, które tak bardzo ludzi dzielą. Bo miłość to niemożność wyobrażenia sobie życia bez tej osoby.
Każda emocja, nawet najsilniejsza, w końcu mija.
Lepiej być biednym i dumnym niż nadal biednym lecz przegranym.
Życie powinno być jednym wielkim tantrycznym parkiem rozrywki.
Jest to niedorzeczne uczucie, bronię świętych krów religii, której nie jestem już wyznawcą.
Nie przywiązywać się do żadnego człowieka, chociażby najmilszego, każdy człowiek jest więzieniem i cieśnią.
Niczym zakochany diplodok trąca mnie swoją malutką i płaską główką.
Życie jest to opowieść idioty, pełna wrzaskui wściekłości, nic nie znacząca.
Każdy kiedyś przegrywa, lecz
i z porażki można wiele wynieść.
Czas przynosi radę. Należy oczekiwać jej cierpliwie. Bywa, że trzeba zawierzyć chwili.
Życie jest zbyt krótkie, aby tracić czas na rozmowy o niczym.
