Nie odezwała się ani razu. Nie znam przyczyny. Być może oboje boimy się odezwać. Być może żadne z nas nie chce usłyszeć, że druga osoba nie chce rozmawiać. A może każde z nas jest zbyt dumne i nie chce wyjść na tego, który desperacko szuka kontaktu. Może po prostu jej nie zależy? Tak to już bywa. Mija tydzień bez kontaktu, potem miesiąc i nagle przerwa robi się tak długa, że głupio jest chwycić za słuchawkę. A więc nie dzwonię.
Są takie dni, kiedy nie wiadomo, co ze sobą robić.
Nic nie trwa wiecznie, wszystko kiedyś się kończy. Kończą się filmy, książki i rozmowy. Kończą się uśmiechy i łzy. Ludzie się kończą. Bicie serca się kończy. Związki, miłości, smutki i samotności. Alkohol w butelce i paczka papierosów. I choć jesteśmy tego świadomi, zachowujemy się tak, jakbyśmy byli nieśmiertelni, jak gdyby to przemijanie wcale nas nie dotyczyło. Lubimy myśleć, że to co mamy, mamy na stałe, że nikt nam tego nie odbierze. Aż nagle, pewnego ponurego, deszczowego dnia zostajemy po prostu z niczym. I na tym kończy się nasze przemijanie. Na świadomości.
Czas jest najlepszym nauczycielem, ale nieczęsto ma dobrych uczniów.
Miasto przytomnieje.
Niedostatek jest warunkiem zaistnienia społeczeństwa.
Czasami martwi potrafią mówić.
Ale życie to co innego. Jest rzadkie i dziwne. To anomalia.
Kilka metrów materiału może zdecydowanie zmienić Twoje życie. Na lepsze.
Nie trzeba wcale dla sukcesu rezygnować z życia. Można mieś jedno i drugie.
Nie, nie zażywam narkotyków, zażywam książki.
