Ona właśnie taka była, ogrzewała wszystko naokoło siebie, a sama się wypalała.
To jacy jesteśmy, jest skutkiem tego, co przeszliśmy w życiu. W ogniu hartuje się stal.
Być może przeznaczenie nie istnieje, ale powinno istnieć.
Jednak żałuję róży i płaczę nad sobą.
Kochać jest łatwo, jest to uczucie nader pospolite, ale rozumieć... jakie to rzadkie!
Jak mam czas to leżę i odpoczywam, a jak nie mam czasu to tylko leżę.
Nie mam już cierpliwości do pewnych rzeczy, nie dlatego, że stałam się arogancka, ale po prostu dlatego, że osiągnęłam taki punkt w moim życiu, gdzie nie chcę tracić więcej czasu na to, co mnie boli lub mnie nie zadowala. Nie mam cierpliwości do cynizmu, nadmiernego krytycyzmu i wymagań każdej natury. Straciłam wolę do zadowalania tych, którzy mnie nie lubią, do kochania tych, którzy mnie nie kochają i uśmiechać się do tych, którzy nie chcą uśmiechnąć się do mnie.
Są piękne, ponieważ są martwe.
Jak uchronić się przed niszczącą nieobecnością światła?
Życie to nie jest oczekiwanie na to, aż burza minie. To nauka jak tańczyć w deszczu.
