Wszystko umiera, tylko pamięć dobrych uczynków nie ginie.
Nie ma tragedii, jest tylko nieuniknione.
Czasem przychodzi taki moment w życiu że trzeba zrezygnować, zapomnieć, pójść na przód i nieważne jak cholernie by Ci zależało, jak trudne by to było po prostu trzeba odejść.
Jest przemyślność, a jednak budzi wstręt, i bywa głupi, który źle na mądrości wychodzi.
Jednak doświadczony tchórz nie dba o „dokąd”,
dopóki „przed czym” stanowi problem tak fascynujący.
Odkąd egzystencjaliści odkryli,że człowiek umiera, już trudno nas czymkolwiek zaskoczyć.
Może od umierających należy uczyć się życia?
Żaden interes nie może być dobry, jeśli traci się przez niego życie...
Każda walka ma swój koniec. Czasami Ty też musisz przestać walczyć. Nie z powodu dumy, lecz z szacunku do samego siebie. Przestań być dla kogoś. Zacznij być dla siebie. Doceń siebie za to kim jesteś.
By służyć życiu, nie należy go kochać zbyt silnie.
