Nie mówimy, że coś jest stracone, dopóki nie tracimy czasu. Ale nawet jeśli zmarnowany czas jest rzeczą najbardziej bezwartościową, watrość czasu nie jest znana wszystkim.
Czas to jedynie koncepcja stworzona przez człowieka, nieubłagana, a zarazem nieuchwytna. Ucieka tam, gdzie chce i kiedy chce, bez względu na nasze pragnienia i oczekiwania. Gdy go marnotrawimy, zniknie bezpowrotnie, a gdy go oszczędzamy, nigdy nie jesteśmy pewni czy rzeczywiście go oszczędziliśmy.
Czas to jeden z naszych najważniejszych zasobów. Nie można go ani kupić, ani zatrzymać. A wartość tego, co zrobimy z naszym czasem, jest czymś, co w końcu definiuje nas jako ludzi.
Nikt nie jest na tyle bogaty, aby móc kupić sobie odrobinę więcej czasu, a jednocześnie nikomu nie brakuje na tyle środków, aby mógł sobie pozwolić na stracenie go. Czas jest najcenniejszym skarbem, jakim dysponujemy, a najtrudniej go odzyskać, gdy go raz stracimy.
Wysłuchajcie, jeśli mogę was poprowadzić przez świat. Wszyscy jesteśmy pasożytami czasu, wszytko od nas spada, rodząc strach i nadzieję. I trzeba też powiedzieć bardzo dokładnie, że niewielu z nas potrafi wykorzystać to co otrzymał.
Im więcej mamy czasu na wykonanie jakiejś pracy, tym więcej czasu nam ona zabiera.
Czas jest jak rzeka, której nie możemy stąpać dwa razy w to samo miejsce, więc cieszmy się każdą chwilą, którą z nim spędzamy. Pamiętajmy, że nie możemy go zatrzymać ani zwolnić, stąd każda sekunda jest cenna i niepowtarzalna.
Nie mierzę swojego życia latami. Mierzę je chwilami. Są chwile, które są na wagę złota i mój czas nie jest mierzony liczbą dni, ale liczbą tych złotych chwil.
Czas jest jak rzeka, której nie możemy dotknąć dwukrotnie, mamy tylko jedną szansę, aby popłynąć razem z nią w swoje wyjątkowe życie.
A może po prostu nic? Pustka? Sen bez snu? Ciemność?
