Czas jest tym, co zegar mierzy. Niektórzy zauważają, że to co zegar mierzy, zasadniczo nie jest czasem, a co najwyżej to co nazywamy czasem w myśl naszej niezrozumiałej, ludzkiej koncepcji.
Czas też tak płynie
– z przyzwyczajenia
– coraz bardziej zabrudzony i zużyty.
Tak wiele zależy od tego, na co decydujemy się zużyć nasz czas. Nasz czas to nasze życie. A długość naszego życia jest często iluzoryczna, bo wszystko zależy od tego, jak go spędzamy.
Najbardziej cenną rzeczą, jaką możesz komuś dać jest... czas – dajesz mu w ten sposób cząstkę swojego życia, której już nie odzyskasz.
Czas to rzeka, na której płyniecie, ale rzeka to drobinka was. Gdybyście tylko zostawili sobie czas, sami bylibyście nieśmiertelni. Czas to iluzja.
Wszystkie nasze błędy możemy naprawić. Jednak czasu, który zmarnowaliśmy, nigdy nie jesteśmy w stanie odzyskać.
Nie mów, że czas leci jak strzała, bo jeśli tak, to z kim sądzisz, że prowadzisz dyskusje? Ty mówisz, że czas leci, ale dyskusja zachodzi w czasie. Gdzie jest ten lot? Gdzie jest ten bieg? Wszystko jest tutaj i teraz. Sam jesteś czasem.
Czas jest tym, czego nam brakuje. A więc myślimy, że zabija nas. Ale tak naprawdę, to zabijamy go.
Człowiek się nie zmienia. Można go tylko poznać. Ale zna się go całe życie, pod różnymi warunkami, w różnym czasie, miejscu oraz bez powodu.
Czas to najcenniejszy skarb, który nam dano. Czym go szparciej zużywamy, tym więcej go mamy.
