Gdybyśmy nie umierali, czas byłby tylko wymiarem przestrzeni. W takiej przestrzeni człowiek mógłby być wszędzie naraz. Umieranie uniemożliwia nam bycie wszędzie naraz, narzucając nam bycie zawsze tu i teraz.
Czas to rzeka, która nieustannie płynie, nie zważając na to, czy jesteśmy gotowi iść z prądem, czy też wolimy tkwić w miejscu.
Nie doceniamy pełnej wartości czasu, dopóki nie zdajemy sobie sprawy, że go marnujemy. Każda znikoma sekunda ma swój własny, niepowtarzalny pulpit, na którym możemy zapisać tylko jedną rzecz. Gdy ten czas minie, nie wróci.
A może po prostu nic? Pustka? Sen bez snu? Ciemność?
Życie to coś, co upływa kiedy jesteśmy zajęci snuciem planów na przyszłość.
Nie warto marnować czasu, bo to jest materiał, z którego jest zrobione życie. Każda powtarzająca się sekunda jest darem, który powinniśmy wykorzystać.
Czas, który sector tak szybko, jest czymś więcej, niż niezdefiniowana jednostka międzynarodowa, jest to coś, co umyka, czego nie można powstrzymać, czego nie da się odzyskać.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo płynąca woda, której dotknąłeś, płynie dalej. Ciesz się każdym momentem życia.
Czas jest bardzo wolny dla tych, którzy czekają, bardzo szybki dla tych, którzy się boją, bardzo długi dla tych, którzy smucą się, bardzo krótki dla tych, którzy świętują. Ale dla tych, którzy kochają, czas nie istnieje.
Czas to najcenniejszy skarb, który mamy. Każda sekunda, którą marnujemy, nigdy już do nas nie powróci. Nie ma człowieka na ziemi, który by miał więcej czasu niż ty. Każdego dnia, kiedy obudzisz się znów będziesz miał 24 godziny. Czas jest równy dla wszystkich.
